Babalar Günü

Hatırlıyorum da ergenlikte çok büyük sorunlar yaşamıştık. Beni hiç anlamadığını, beni hiç tanımadığını düşünürdüm. Her şeyime yerli yersiz karışıyormuş da sanki sırf beni mutsuz etmek istiyormuş gibi geliyordu. Tabi adı üstünde -ergenlik-teydim :) Annem melek olup gökyüzüne uçtuğu zaman en çok babamla ne yapacağım diye düşünmüştüm. Bir kız bir erkek ikiz kardeşlerim vardı. O zaman kardeşlerim 11 ben 17 yaşlarındaydım. Artık bizi dinleyen her derdimize koşturan yemeğimizi yapan bizi öpüp okula yollayan okuldan dönüşte güler yüzüyle bizi kapıda karşılayan annemiz yoktu. Babam yoğun ve stresli bir işte çalışıyordu. Ben bütün derdimi sevincimi sırlarımı annemle paylaşırdım. Babamla paylaşmaya hiç alışkın değildim. Fakat artık babamdan başka konuşabileceğim kimse yoktu evde... Nasıl olduğunu tam olarak hatırlamıyorum ama bir süre sonra babam benimle ve kardeşlerimle çok iyi birer arkadaş olmuştu. Dertliysem babam hemen anlıyor yanıma gelip otuyor ve ben bazen ağlaya ağlaya bazen güle güle sevincimi üzüntümü paylaşıyordum. Saat 6'da işten çıkıyorsa saat 7'yi 2 geçe eve geliyordu. Bazen şehir dışı görevlerine gitse de eli hep telefonda oluyordu. Bir yerde bir şey mi yedi mutla boğazından geçmez bize de getirirdi. Her haftasonunu bize ayırırdı. Annemden sonra hayatını bize adadı diyebilirim.

Bize;

Hem Baba - Hem Anne - Hem Arkadaş olan canım Babamı Çok ama Çok seviyorum. İyi ki varsın babacım. Allah seni bizim başımızdan eksik etmesin.

Canım babamla dün babalar günü kutladık. 

Bu kez bir evladı daha olmuştu ki.. Kendisi benim eşim olur :)

Babam bir kaç hafta sonra tatile gideceği için kendisine hediye olarak Adidastan şortlu bir takım aldık. Bedeni de tam oldu vallahi çok yakıştı ;)

Kayınpederime ise Dockers'dan ayakkabı aldık. Kendisi her ne kadar "niye böyle şeyler yapıyorsunuz çocuklar ne gerek vardı hediyeye" dese de.. 

Babama da çok yakıştı ayakkabısı :)